در این مراسم، علاوه بر معرفی برگزیدگان بخش‌های «مستند» و «داستانی»، پاسداشت مسعود جعفری جوزانی نیز برگزار شد. 

فانوس جشنواره در بخش «مستند؛ نهضت جهانی مستضعفین» به اثر «محاصره ۳۶۰ درجه» ساخته حامد هادیان رسید. فانوس بخش «مستند؛ جنگ اقتصادی» به «یکی از ما (بی‌بی)» ساخته امیر اطهر سهیلی رسید و لوح افتخار جشنواره در بخش «مستند؛ رؤیای ایرانی» به اثر «رفاقت هایتک» به کارگردانی هاشم مسعودی و محمدصادق رمضانی‌مقدم تقدیم شد.

اثر «نان گزیده‌ها۲» به کارگردانی محمدرضا حاج‌محمدحسینی فانوس «نقد درون گفتمانی» را گرفت و فانوس جشنواره در بخش «جنگ نرم» به «قیچی تیز» اثر علیرضا باغشنی اهدا شد. فانوس «داستانی کوتاه» به «نگین سلیمان» ساخته محمدامین امامی تعلق گرفت. 

امید، نیاز امروز جامعه

امیراطهر سهیلی، برنده فانوس عمار بخش «مستند؛ جنگ اقتصادی» درباره جزئیات ساخت مستند «بی‌بی» به خبرنگار ما می‌گوید: من شخصیت «بی‌بی» را از گزارشی که در هفته‌نامه «شهربانو» شهرآرا درباره زنان کارآفرین چاپ شده بود یافتم و براین اساس طرحی ۲۰ قسمتی از کارآفرینان زن نوشتم که شخصیت‌های کم‌نظیری داشتند.

برای ساخت این مجموعه مستند خیلی پیگیری کردم ولی مدیران وقت شهرداری مشهد ما را معطل کردند و دیدم از این مسیر به نتیجه‌ای نمی‌رسم. آقای مسعود حکم‌آبادی به عنوان سرمایه‌گذار پای کار آمد و همزمان با خانه مستند رایزنی کردیم تا روایت قصه دو شخصیت زن کارآفرین را در مجموعه مستند «یکی از ما» به گروه ما بسپارند که یکی از این شخصیت‌ها «بی‌بی» بود.

این کارگردان با بیان اینکه مستندش با بودجه محدود و همت جمعی دوستانش ساخته شده و همه آن‌ها با جان و دل پای کار آمدند، اضافه می‌کند: مستند «بی‌بی» سرشار از امید است؛ چیزی که جامعه امروز ما به آن نیاز دارد. یکی از مخاطبان فیلم پس از تماشای آن به من گفت تماشای این فیلم، روح تازه‌ای به من بخشید و حالم را خیلی خوب کرد چون امید در فیلم بی‌بی جریان داشت.

او درباره تأثیری که جشنواره عمار در ایجاد ارتباط میان فیلمساز دغدغه‌مند و سرمایه‌گذار دارد، خاطرنشان می‌کند: جشنواره عمار، مردمی برگزار می‌شود و نگاه متفاونی نسبت به دیگر جشنواره‌های فیلم دارد. استمرار در برگزاری جشنواره یعنی نگاه متفاوت آن نتیجه‌بخش بوده است از این‌رو می‌تواند پل ارتباطی میان فیلمساز و سرمایه‌گذار باشد.

«بی بی»؛ الگوی زن ایرانی

به گفته این فیلمساز، درد امروز جامعه ما ناامیدی است و هر قدمی که برای امیدبخشی در جامعه برداریم، خوب است. او خاطرنشان می‌کند: «بی‌بی» فیلمی بود که برای دل خودمان ساختیم و یک اتفاق خودجوش و دوستانه بود. سینما یعنی اتحاد و حمیت جمعی و در «بی‌بی» این امر اتفاق افتاد. من این فیلم را خیلی دوست دارم چون این زن، شخصیت خارق‌العاده‌ای دارد و به بهانه این فیلم می‌توان برای «بی‌بی» بزرگداشت گرفت. این زن، بی‌سواد است و لکنت زبان دارد اما اراده عجیبی دارد، تماشای قصه این زن برای زن‌های جامعه ما بسیار امیدبخش است چون می‌تواند الگوی زن ایرانی باشد.

سهیلی معتقد است: زنان ما فراموش کرده‌اند مسئولیت امیدبخشی به خانواده و جامعه را دارند. بخشی از جریان ناامیدی در جامعه به زن‌های ما برمی‌گردد چون مسئولیت امیدبخشی‌شان را فراموش کرده‌اند. او یادآور می‌شود: برای من مهم نیست مستند «بی‌بی» از جشنواره عمار جایزه گرفته، مهم این است که این فیلم دیده شود و زنان جامعه ما به یاد بیاورند چه مسئولیت مهمی در تزریق امید به جامعه و تحکیم خانواده دارند. من در «بی‌بی» کاری نکردم جز اینکه چنین شخصیتی را کشف کردم و تلاش داشتم با کمک گروه خوبی که گرد هم آمدیم این روایت ناب را با فرمی خوب و متفاوت به مخاطب نشان دهیم. 

قصه اعتماد به توان داخلی

محمدصادق رمضانی‌مقدم، برنده جایزه بخش «مستند؛ رؤیای ایرانی» به‌خاطر اثر «رفاقت هایتک» نیز به خبرنگار ما می‌گوید: این مستند روایتگر دوستی دو نفر است که از دوران کودکی در فضای کانون‌های مساجد با هم رفیق شدند و در آنجا یک اتفاق متفاوت برایشان افتاد. مسئول وقت بسیج مسجد در دهه ۷۰ به آن‌ها می‌گوید امروز وظیفه و مسئولیت ما به عنوان یک بسیجی، کار علمی است. این دو نفر از دوران نوجوانی با هم کارهای مشترک علمی انجام می‌دهند و رفاقتشان ادامه می‌یابد تا اینکه پس از به نتیجه رسیدن ابداعات و اختراعات کاربردی، به کمک یکدیگر پروژه‌های بزرگی را انجام می‌دهند و با سرمایه ارزشمند رفاقتشان، مسیرهای خلاقیت را پیش روی خودشان می‌گشایند.

او اضافه می‌کند: در یکی از پروژه‌هایشان، پیشنهادهایی را به نیروگاه برق مشهد می‌دهند، یکی از مدیران وقت نیروگاه به آن‌ها اعتماد می‌کند و موجب می‌شود آن‌ها دستگاهی که مشابه خارجی آن به دلیل تحریم‌ها وارد کشور نمی شد را بسازند. 

این اتفاق سرآغاز تأسیس شرکت «آهار» می‌شود، شرکتی که ۱۵۰ نیروی متخصص را در حوزه صنعت نیروگاهی گرد هم جمع کرده تا قطعاتی که به دلیل تحریم‌ها وارد کشور نمی‌شود را بسازند، قطعاتی که با نمونه‌های آمریکایی، آلمانی و ژاپنی‌اش قابل رقابت است.این مستندساز با بیان اینکه در مستند «رفاقت هایتک» به مسئله اعتماد به جوانان ایرانی اشاره می‌شود، عنوان می‌کند: بی‌اعتمادی به سرمایه‌های داخلی، ضررهای مالی و معنوی زیادی را به ما می‌زند در حالی‌که اگر به توان داخلی خودمان اعتماد شود درهای پیشرفت به روی کشور باز خواهد شد. 

جایی برای اصالت‌بخشی به محتوا

کارگردان مستند «نه کوچک، نه بزرگ» با اشاره به اتفاق فرامتنی که در حاشیه روایت «رفاقت هایتک» رخ داده است، یادآور می‌شود: چند سال است نیروگاه برق امام به عنوان تأمین‌کننده برق پتروشیمی با مشکل فرسودگی تجهیزات روبه‌رو شده است اما جرئت جایگزینی نمونه‌های ایرانی با نمونه های خارجی فرسوده را ندارد و به دلیل تحریم‌ها نمی‌تواند قطعات خارجی را وارد کند، اما در چند روز گذشته خبر خوبی را شنیدیم که مدیران نیروگاه بندر امام بالاخره به جوانان ایرانی اعتماد کردند و سیستم کنترلی‌شان را به این شرکت داخلی سپردند. این موفقیت و اعتماد به جوانان ایرانی برای ما از جایزه‌ای که در جشنواره عمار بردیم، دلچسب‌تر است و خوشحالیم با ساخت این مستند، تأثیری هرچند اندک رسانه‌ای در این ماجرا داشتیم.

رمضانی‌مقدم با بیان اینکه جشنواره عمار از دو منظر قابل بررسی است یکی اکران‌ها و دیگری انتخاب‌ها، خاطرنشان می‌کند: معمولاً جشنواره‌ها با نگاه کلی موضوعی برگزار می‌شوند و مسائل فنی، نکته اصلی انتخاب‌هایشان است. در چنین فرایندی فیلم‌هایی که محتوای خوبی دارند و مسئله مهمی را بازنمایی می‌کنند اما ممکن است به لحاظ فنی، جای کار داشته باشند از گردونه انتخاب چنین جشنواره‌هایی حذف می‌شوند، ضمن اینکه با برچسب‌هایی مانند اینکه چنین فیلم‌هایی تلویزیونی هستند یا خارج از قواعد فیلم‌سازی ساخته شده‌اند، جایی برای دیده شدن پیدا نمی‌کنند. 

او اضافه می‌کند: این آثار معمولاً محتوای امیدبخش و آینده‌نگری دارند که فرصت نمایش پیدا نمی‌کنند ولی جشنواره عمار با گستردگی عناوین موضوعی و پرداخت به موضوعاتی که در دیگر جشنواره‌ها به آن‌ها اهمیتی داده نمی‌شود سعی کرده به محتوای امیدبخش، اصالت ببخشد و آثار متفاوت محتوایی در این جشنواره فرصت نمایش پیدا می‌کنند.